Przedstawienie i scharakteryzowanie każdego kręgu kultury, zwłaszcza w perspektywie komunikacji społecznej i międzykulturowej, jest niezwykle trudne. Jednak zadanie to nabiera dodatkowych trudności, gdy próbujemy scharakteryzować kulturę europejską. Podobnie, gdy będziemy mówić o kulturze komunikacji biznesowej, czy stylu prowadzenia negocjacji mieszkańców Europy. To, o co możemy się pokusić, to wskazanie pewnych podobieństw między rozmaitymi regionami. W związku z tym mówi się o północnym, południowym lub łacińskim, środkowoeuropejskim, wschodnioeuropejskim oraz anglosaskim stylu komunikacji, choć klasyfikacja ta nie obejmuje całej różnorodności Europy.

Północny styl komunikacji
Północny styl komunikacji jest związany jest z faktem, iż jest to kultura pełna rezerwy. Obejmuje Danię, Belgię, Holandię, Szwecję, Norwegie i Finlandię. Stopień ceremonialności kontaktów różni się oczywiście między poszczególnymi krajami, np. Belgowie uchodzą za dość ceremonialnych (np. uznają używanie tytułów np. naukowych). To, co łączy ten typ kultur w komunikacji, to fakt, iż są to kultury w większości monochroniczne, gdzie czas jest istotnym czynnikiem, a spóźnienia, niewywiązywanie się z terminów czy nieprzestrzeganie harmonogramu stają się problemem. Są to ludzie, którzy lubią dystans przestrzenny, a dotyk podczas spotkań w zasadzie nie ma miejsca. Komunikaty przekazywane przez partnerów procesu komunikacyjnego są formułowane wprost, w sferze biznesu często opierają się o starannie przygotowaną dokumentację. Cechą charakterystyczną jest brak wyraźnej hierarchii władzy, skłonność do kompromisów. To, co również odróżnia ten typ kultury w skali całej Europy, to bardzo wyraźna społeczna akceptacja pracy kobiet i ich wysokiego miejsca w strukturze władzy [1]. 

Południowy styl komunikacji
Kultura łacińska jest zgoła odmienna od północnej. Są to kultury ceremonialne, polichroniczne, ze zróżnicowanym podejściem do czasu. Ponieważ kultury łacińskie to kultury ceremonialne, zatem każde spotkanie, zwłaszcza dotyczące negocjacji będzie swego rodzaju spektaklem. Mowa ciała jest bardzo mocno rozwinięta, choć każda z kultur wchodzących w skład tego typu kultury będzie miała swoją specyfikę związaną np. z gestami. Jednocześnie są to ludzie, którzy lubią dyskutować, unikają presji, zatem podjęcie decyzji wymaga sporo czasu. We Francji w spotkaniach biznesowych niejednokrotnie można zwrócić uwagę, iż nadal kategorie klasowe odgrywają istotną rolę, ważnym wyznacznikiem jest to jaką pozycję społeczną ma osoba, z którą wchodzi się w interakcje, np. w sprawach biznesowych.  Przykładem takiej kultury komunikacyjnej będzie kultura Włoch, Hiszpanii, Francji i Grecji [2]. 

Anglosaska kultura komunikacji
Jest to kultura komunikacji charakterystyczna dla Wielkiej Brytanii i dla niemieckojęzycznych społeczeństw Europy. Cechą charakterystyczną tego typu kultury jest szacunek względem autorytetu. Komunikacja jest często formalna.  Wzór osobowy w tej kulturze, zwłaszcza w kulturze niemieckiej, to osoba, na której można polegać, robiąca to, czego się od niej oczekuje, której zachowanie jest przewidywalne, stabilne i nie ma większego wpływu na opinie innych ani możliwości. Badania wskazują, iż status klasowy jest nadal dość ważny dla przedstawicieli tych kultur [3]. Punktualność jest cechą niezwykle istotną, gdyż są to kultury monochroniczne. Zwłaszcza dotyczy to Niemców i Szwajcarów. Przedstawiciele tego typu kultury są dobrze zorganizowani, a w kontekście zachowań biznesowych zawsze dobrze przygotowani do prowadzenia negocjacji [1], [2].

Kultura komunikacyjna krajów Europy Wschodniej i Środkowo-Wschodniej
Kultura krajów określanych tym mianem będzie się oczywiście różnić między sobą. Dlatego podkreślone zostaną pewne podobieństwa i różnice. Wśród krajów zaliczanych do kultury wschodniej możemy wymienić Rosję, Ukrainę, Białoruś. Jest to grupa krajów o kulturze prorelacyjnej, celebracyjnej, polichronicznej i średnioekspresyjnej [4]. Pozostałością po dawnym systemie w sposobie działania społeczeństw jest nadal istotność koneksji i znajomości które ułatwiają zrealizowane własnego planu. Między poszczególnymi krajami będą występować różnice w poziomie wykorzystywania koneksji. Najbardziej potrzebne będą one w Rosji, gdzie nawet warunki kredytu będą od nich zależały. Preferowane kontakty to kontakty twarzą w twarz, nadal większość spraw załatwia się dzięki takim spotkaniom. Jak zostało wspomniane ten typ kultur to kultury polichroniczne, co znaczy, iż członkowie tych społeczeństw nie mają bardzo restrykcyjnego podejścia do casu. Spotkania, również te zawodowe czy biznesowe mogą być opóźnione i się znacząco przedłużać. Są one często przerywane, przedstawiciele tych kultur często robią kilka rzeczy jednocześnie, prowadzą kilka rozmów jednocześnie. Są to kultury bardzo hierarchiczne. Struktura władzy jest jasna, a łańcuchy zależności dość długie. Zwyczaje dotyczące powitań są podobne w wymienionych krajach. Dominuje krótki uścisk ręki.  W Rosji warto zwrócić uwagę na użycie tak zwanego otczestwa, czyli imienia odojcowskiego (sformalizowane użycie otczestwa występuje również na Ukrainie, Białorusi, Bułgarii). Jest to grupa państw, gdzie kobiety zajmują czołowe pozycje w hierarchii firmy stosunkowo rzadko. Styl negocjacji jaki przedstawiciele kultur prezentują podczas rozmów biznesowych będzie się nieco różnił. Rosjanie nadal stosują taktykę twardej piłki – twarde, czasem konfrontacyjne podejście, czasami przerywane waleniem w stół, napadami złości czy wybuchami emocji, a czasem wręcz głośnymi groźbami [4].

Swoją specyfikę mają zarówno kraje Europy Środkowo-Wschodniej jak Polska, Czechy, Słowacja, Węgry – gdzie np. Czechy ze względu na swą historię są kulturą najbardziej protransakcyjną i monochroniczną wśród mieszkańców tego szerokiego regionu – jak i kraje bałtyckie, czyli Litwa, Łotwa i Estonia. Określając je można stwierdzić, iż jest to kultura umiarkowanie protransakcyjna, ceremonialna, dość monochromiczna i powściągliwa [4]. Oznacza to iż w tych kulturach dość szybko przechodzi się do meritum. Mieszkańcy krajów bałtyckich działają zgodnie z harmonogramem, natomiast bardzo chętnie wchodzą w kontakt bezpośredni, dotyczy to również sfery kontaktów biznesowych [2].